Γλίστρησες Ψυχή μου σε σκοτεινά απόβραδα,
στα ρίσκα χάθηκες στο θολωμένο τ' ουρανού
και μου 'γινες ξανά ζωής καημός, μικρό παιδί.
- Τι είναι Παράδεισος μαμά; ρωτάς
-Οι ευχές μου καρφιτσωμένες σε αστροφώτιστες  νύχτες Παιδί μου!
-Λυπάμαι μαμά....πεφταστέρια ήταν... πονάω μαμά.
-Χάδι της ύπαρξής μου, παντοτινή Γιορτή μου
κόντρα κράτησε στους άδικους πλανήτες!
-Φοβάμαι το άγνωστο μαμά...
-Για σένα έχω μια αγκαλιά να περπατάς στο φως του ήλιου!
-Βασίλεψε μαμά...
-Φεγγαράκι μου λαμπρό.... θυμάσαι;
-Κλαις μαμά;
-Γέρνω Παιδί μου, δεν λυγίζω,
μονάχα Ανάσα μου εσύ μη λυπηθείς...
θα ξανακάνει αστροφεγγιά!
-Μαμά πως σκάβονται οι ρυτίδες;
-Στο πέρασμα κάθε αστραπής Παιδί μου...

κι εγώ σαν γερασμένο δέντρο πια
δεν έχω δύναμη να σου φωνάζω όπως παλιά:
- Φόρεσε την ζακέτα σου κάνει ψύχρα !
-Όχι !
-Βάλε την ζακέτα σου είπα!
-Μα δεν κρυώνω μαμά !
- Φόρεσέ την είπα ( ! ) κρυώνω εγώ!!!
..... και γέλαγες Παιδί μου !!

'Κείνο το γέλιο σου Ζωή μου προσδοκώ
μετά απ' το δάκρυ σου να δω
σα να 'ναι ολόκληρη η ζωή ουράνιο τόξο !


          Παιδί μου * Ειρήνη Μαγγανάρη 
                 ( γιορτή της μητέρας )

                        
                Photographe Philippe le Telier