Ένοχες λέξεις και πτυχές

                                                   αντρειώθηκαν, ορθώθηκαν,

                                                   και σκόρπισαν σπαθιά αιχμηρά στο ψέμα .

                                                   Σπασμένη κι άψυχη  η φωνή

                                                    με μια πικρή στεγνή μομφή

                                                    γδέρνει του ονείρου τη  σιωπή

                                                    δίχως να βγαίνει.

                                                    Θύμα ένα  βλέμμα στο κενό,

                                                    στο ματωμένο τίποτα,

                                                    αιχμάλωτο κι αυτό πορείας.

                                                    Οι ρίμες άμετρες  κι αυτές ,

                                                    σαν καρφωμένες εμμονές,

                                                    ενέδρα  στήνοντας στο ρίγος του αέρα...

                                                    Οι όρκοι σαν δειλοί  αετοί

                                                     τράπηκαν σ'  άτακτη φυγή

                                                     ίχνη της ήττας ενός  άνισου πολέμου...

                                                     Παρείσακτος  σαν πυρετός 

                                                     με άρμα  σαθρό , και δανεικό

                                                     σπάραξε ο έρωτας αυτός,

                                                     σαν έπεσε στη μάχη πληγωμένος.

                                                                            

                                                                    Ειρήνη  Μ.   * ΕΠΙΛΟΓΟΣ